حكاية شعب

لما كنت بسافر راس سدر علشان اصيف  ... وبالرغم من ان سنى كان يدوب سبع تمن سنين ...، كنت ببقى عارفة انى على بعد كيلومترات قليلة من اماكن عظيمة اوى كان مجرد التفكير فيها بيخلى جسمى كله يقشعر ...وانا خايفة انى اكون مستحقش انى امشى على ارض مشيوا فيها رجالة بجد ثابتيين ...

ولما كان قبل يوم 6 اكتوبر 25 ابريل و19 مارس كل سنة وانا فى المدرسة بحس الدنيا بتتقلب ... بنغنى فى الطابور اغانى الحرب والنصر ... وكل المدرسيين يدخلوا واكنهم نسيوا الدروس مبيحكوش لينا اى حكاية الا حكايات الحرب والشهدا  واكنهم بيفكرونا فى كل لحظة ان احنا غاليين ومكاننا غالى اتكلف كتير ...
وفى حصة الرسم المدرسة تطلب مننا رسم عن يوم 25 ابريل وافضل متنحة قدام الاسكتش ...مش عارفة ارسم ايه ؟؟... حقيقى مكنتش ببقى عارفة ارسم ايه ؟؟؟....
لو جه فى بالى صورة لحمامة سلام بفتكر قبليها جيوش بتعبر خط برليف ...حماسهم وخشونتهم ... مش مهزوزين ... يمكن احساسهم العالى ده بيخلينى احس انى لازم ارسم النكسة والهزيمة ابطالها اللى ماتوا غدر  وخلوا احساس الجنود بعديهم اعلى ... ارسم رسمة عنوانها:"احنا عايزين ننتصر "...

وليه  كنت اقلب التليفزيون اول ما يشتغل فيلم الرصاصة لا تزال فى جيبى  وانا شايفاه كئيب... واجيب  فيلم اعدام ميت وانا عاجبنى منصور التقليد اللى بيخدع ابو جودة الريس الكبير بمنتهى البساطة ...
ليه دلوقتى بيشدنى فيلم الرصاصة لا تزال فى جيبى وشايفاه فيلم عظيم مش كئيب ...
 او يمكن اكون انا مليت قصة الحب اللى ملهاش نهاية سعيدة بين ليلى علوى ومحمود عبد العزيز 
:D :D
ولا عشان انا نفسى اسمع معاناة ناس حقيقين فى الوقت ده ....
ليه بعد ما كنت بحب اغنى صورة وانا حاسة بيها باللمة بتاعة صوت حليم ... مبقتش استمتع الا بحكاية شعب ...واغنى معاهم بصوت عالى :"انتصرنا انتصرنا انتصرنا ..."

وليه دلوقتى جسمى كله قشعر وانا عمالة افتكر ضربة المعلم - جمال عبد الناصر مش حسن شحاتة على فكرة -

المعاناة...

الحرب ....

 التحدى ...

الرجولة ...

 الاصرار ... 

كلها حكاية شعب ...

بخاف مكنش قد ان يتقال عليا منه ...

 اخاف اكون مستحقش انى اكون مصرية ...

واخاف عليكى يا بلادى ان يكون من ولادك ....

اللى ميستحقش انه يكون مصرى ....

يارب احفظها واحميها... وقوينا اننا نعليها 


اللهم امين 
:)